این فیلم نامه با نقش اختصاصات جنسی نا به سامان و درهم ریخته، طنز و کمدی موثری است درباره احساس امنیتی که مردان در پی آنند و نیز رویای سر سپردن به دنیای امن و ظریف زنان. "فیلمنامه ای که وایلدر و دایموند نوشته اند از آن رو که مرزهای میان کمدی ناب و کمدی شیک و نیز قهرمان و دلقک را می شکند، بسیار شکسپیری است. شخصیتی که کرتیس نقشش را بازی می کند قادر است حرکت کاوشگرانه خود پیرامون مقوله جنسیت را کامل کند در حالی که شخصیت لمون درنیمه راه این سفر باز می ماند.... فیلم دائما میان دو جریان در رفت و آمد است: جریان نخست که شناختی موشکافانه از انسان به دست می دهد. و این که هیچ یک از ما قابل اعتماد و اتکا نیستیم؛ و جریان دیگر که نمایش جسورانه و پرشور عشاقی است که تمام نیروی خود را د راه قطع کردن چرخه سرخوردگی ها و تعهدهای مسخره شان به کار می گیرند...". در پایان کتاب دو نوشته درباره این فیلم آورده شده که عبارت اند از: "داغ تر از آن که بتوان دوستش نداشت/ بهرنگ رجبی" و "درباره فیلمی از یک انسان خوشبخت/ روزبه افتخاری".