در این کتاب سودازدگی ابزار مطلوبی برای رویارویی با چالش‌های زنده بودن توصیف شده و از این جنبه به ستایش این نوع تفکر می‌پردازد. 
طبق دیدگاه نویسنده اگر بشر به این واقعیت دست یابد که زندگی همواره با درد و رنج همراه بوده و دنیا و هر چه در آن است فانی است آنگاه به رضایت از زندگی دست می‌یابد و یاد می‌گیرد با جزئیات زندگی و اتفاقات کوچک نیز شاد باشد. 
هر چند این اثر موضوع تقریبا جدیدی را مورد بررسی قرار داده و آن را راهکاری برای سازگاری با دنیای مدرن می‌داند اما مباحث مطرح شده، با مبانی دینی و اسلامی تناسب ندارد. نویسنده سودازدگی را در درک ناکامل بودن زندگی می‌داند. اسلام نیز همه چیز را غیر از خدای تبارک و تعالی فانی می‌داند اما از انسان می‌خواهد برای آبادی دنیای باقی خود که همان جهان آخرت است تلاش کند و راه غلبه بر رنج دنیا را افکار سودازده نمی‌داند بلکه راه را در صراط مستقیمی می‌داند که به یاد خدا منتهی می‌شود.