اول فکر کردم قراره درمورد فضای آکادمیک نسبتا حوصله سربر مهاجرهای روس تو آمریکا بخونم و پنین فقط یک عضو گیج و ساده از این آدم‌هاست. جلوتر دیدم پنین یکی از جالب‌ترین شخصیت‌هاییه که تا حالا تو یه کتاب دیدم. شخصیتیه که اگر تو دنیای واقعی ببینم میگم چقدر قابل ترحم و بیچاره‌ست، چقدر خوبه که من این شکلی نیستم و این شکلی نخواهم شد، ولی بعد متوجه میشم با همین رفتارهای یه کم نامتعارف و غیرمنتظره، سوتی‌ها، سادگی و جدی گرفته نشدن، بازم می‌تونه یه جوری گلیم خودشو از آب بکشه بیرون و احتمالا برآیند زندگیش به خاطر قوانین ساده‌ی اخلاقی و وجدان ناز و معصومش از من و خیلی‌های دیگه بهتره.

کتاب پر از توصیفات هوشمندانه‌ست. طنز داستان به یه ملال ظریف گره خورده - شایدم ملال داستان به یه طنز ظریف گره خورده، فکر کنم بستگی داره به اینکه به نظرتون داستان بیشتر خنده‌دار بوده یا حوصله‌سربر- و از این ترکیب خیلی خوشم اومد.