پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، فعالیت های دانشجویی به نام جریان چپ نام گذاری شد و نخستین سنگ بنای آن در دانشگاه تهران گذشته شد. فعالان این جریان در دانشگاه، تحت عنوان سازمان دانشجویان دانشگاه تهران فعالیت می کردند و گفتمان آنها مبارزه با امپریالیسم و مساوات و برابری بود. با شکل گیری نظام نوپای اسلامی (بعد از انقلاب اسلامی) با توجه به خلاهای جامعه شناختی، گروه های مختلف دانشجویی چپ در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی به فعالیت خود ادامه دادند و توانستند به عنوان یک جریان منسجم سیاسی برخی از افراد را با استفاده از شعارهای گمراه کننده جذب کنند. در این میان گروه هایی وجود داشتند که در سخنان، برنامه ها و بیانیه های خود به ایجاد تنش و بحران آفرینی می پرداختند. و اگرچه بعضی اوقات توانستند قسمتی از بدنة دانشجویی را با خود همراه نمایند، ولی در بلندمدت به دلیل مبتنی نبودن حرکتشان با آرمان های اصیل حرکت دانشجویی (ستیز با استکبار و برقراری عدالت) به تدریج در دانشگاه ها ماندند و به طیف های متعدد تقسیم شدند. سرانجام پس از وقایع خرداد 1382 که با اعتراض به خصوصی سازی دانشگاه شروع شد، گروه های یاد شده به این نتیجه رسیدند که می توان با شعار دادن در حوزة برابری از فرصت به دست آمده، برای متهم نمودن نظام به بی عدالتی استفاده کرد و این چنین بود که در 16 آذر 82 پس از سال ها غیبت جریان چپ در دانشگاه ها، بار دیگر با پلاکاردهایی با شعار «پیوند دانشجو و کارگر» و شعارهای «برابری طلبی» و «آزادی طلبی» که آشکارا نماد مارکسیستی را نیز به همراه داشت، در مقیاس گسترده ای به صحنه آمد. در کتاب حاضر جریان چپ دانشجویی در ایران از ابتدا تا زمان حال بررسی شده است.