با تمام این حرف ها، جایی به خود می رسیم و فکر می کنیم که «خب حالا این همه کار، انرژی هم دارد یا نه؟ اصلا می ارزد که این همه وقت و انرژی بگذاریم تا با وجود خود به یک همسویی و وحدت برسیم و افکارمان را از نیمه ی تاریک وجود بیرون آوریم و متحول سازیم؟» پاسخ این است که وقتی دریابید که در زیر لایه رویی بینش و آگاهی شما چه افکار و احساسات نابی نهفته است؛ تمام زخم هایی که تاکنون بر پیکر روحتان خورده است، التیام می یابد. وقتی که بخش های تکه تکه و سرکوب شده ی احساسات درونی خویش را از دل تاریکی ها بیرون می کشید، آرامش می گیرید و می توانید نفسی راحت بکشید. وقتی نقابی که سال هاست روی انسانیت، معرفت و حساسیت شما نشسته است، کنار می زنید و با چهره ی حقیقی خویش آشنا می شوید، لذتی شگرفت را تجربه می کنید.