چون تقریبا بلافاصله بعد از خواندن کتاب <a href="https://www.goodreads.com/book/show/18649162">با من به بوسنی می آیی</a> این کتاب را خواندم اصلا نمیتوانم در ذهنم این دو اثر را با هم مقایسه نکنم.
هر دو اثر مملو از رنج کودکان بوسنیایی هستند که بیگناه مورد ظلم صرب های متجاوز قرار میگیرند و کسانی از نزدیکانشان را از دست میدهند و کودکی شان در معرض تباهی قرار میگیرد.
اما این دختر یعنی زلاتا خیلی خیلی بیشتر از آن دختر یعنی ادیتا مورد توجه رسانه های جهان قرار گرفته. چرا؟
اولا به خاطر اینکه خودش ذوق هنری بیشتری داشته و زیر بمباران صرب ها شروع به نوشتن خاطراتش آن هم به انگلیسی، کرده
ثانیا به خاطر اینکه از یک خانواده بسیار متمول تر بوده
ثالثا و مهم تر از همه به خاطر اینکه مسلمان نبوده! رسانه های غربی دنبال یک دختر غیرمسلمان میگشته اند تا او را با آنه فرانک قرینه سازی کنند.
ظاهرا همین مورد آخر است که باعث شده زلاتا در داستان حتی یک بار هم به تروریست های صرب ( که تک تیراندازهای شان مثل داعشی ها، مردم عادی سارایوو را هدف قرار می‌داده اند) لعنت نفرستد و فقط از بدی جنگ بگوید! انگار که مسلمانان بوسنی هم در شروع شدن جنگ و نسل کشی مقصر بوده اند!! البته احتمال میدهم که کتاب در دست ناشران غربی خوب پاکسازی شده و هیچ ایده مقاومت یا حتی مظلومیت، در آن به چشم نمیخورد.

به هر حال نگاه این کودک که دارد زیر شلیک خمپاره ها پا به نوجوانی میگذارد به همه جزییات زندگی مخصوصا مسئله تبعیض نژادی واقعا جالب است:

پنجشنبه ۱۹ نوامبر ۱۹۹۲
در میان تمام دوستانم اقوام و آشنایان هم صرب هستند هم کروات و هم مسلمان یعنی همه با هم یکی هستند. من قبلاً اصلاً نمی دانستم کی صرب است، کی کروات است و کی مسلمان. ولی حالا سیاست بازها شروع کردند به تفرقه انداختن بین آنها. آمده یک حرف «ص» گذاشته روی صربها، یک «م» روی مسلمانها و یک «ک» روی کرواتها و اینطوری آنها را از هم جدا کرده و برای
اینکار از قلم جنگ استفاده کرده اند. بدترین قلم.

نمیتوانم این را ننویسم که این روزها سرعت و گستردگی جنایات صهیونیستهای وحشی در غزه چنان بالاست که فکر نکنم هیچ نوجوانی بتواند حتی یک صفحه خاطره بنویسد :(