آقای برهانی، شخصیت اصلی داستان های این کتاب بخش هایی از شخصیت علیرضا روشن را هم در خود دارد. اما اتفاقات رخ داده در داستان ها، غیر طبیعی و تخیلی تر از آن است که بتوان گفت در دنیای واقعی وجود دارند. تقریبا تمام داستان های این مجموعه بر منطق رویا استوارند و گویا خواب هایی هستند که در آنها هرگونه جابجایی زمانی و مکانیِ ناگهانی، قابل توجیه است. با این حال، نویسنده خوب از پس مدیریت این فضای وهم‌آلود بر آمده و هیچ اتفاقی در عین غیر طبیعی بودن، توی ذوق نمی زند. نوشته های علیرضا روشن، غم تلخ مخصوص به خودشان را دارند که در بیشتر این داستان ها هم حس می شوند. روشن سبک نوشتاری و حتی نقطه گذاری خاص خودش را هم دارد که من تا پیش از خواندن این مجموعه به آن دقت نکردم. بعد از آن، این نوع ویژه ی نقطه گذاری و جمله بندی، بیشتر در نوشته های دیگرش هم به چشمم آمد. از آنجایی که مجموعه اتفاقات این داستان ها چندان قابل لمس نیست، شاید خواننده دوستش نداشته باشد، اما وقتی خودِ روشن، با لحن خودش چند صفحه از آن را برایم خواند شاید جانِ کلامش دستگیرم شده باشد. آن طور که جمله جمله اش برایم قابل درک بود و دوستش می داشتم.