آیا بی یاری دیگر اندیشه ها می توان اندیشید؟ آیا بی اشاره به دیگر متن ها می توان متنی نوشت؟
پذیرش پاسخ منفی به این پرسش ها به معنی رویکردی مثبت به مفهومی است که امروزه آن را «بینامتنیت» می خوانیم.
کتاب حاضر، که نخستین و بی شک بهترین پژوهشی است که درباره این مفهوم منتشر شده، بینامتنیت را در چارچوب نظریه ی ادبی و تأمل بر تاثیرات آن بر دیگر عرصه های اندیشه به بحث گذاشته، نگرش های دوران ساز سوسور، باختین، بارت، و کریستوا، به همراه ژنت، ریفاتر، و بلوم را در قالب نگره های ساختارگرایی، پسا - ساختارگرایی، و پسا - مدرنیسم، و همچنین هرمنوتیک، فمینیسم، و پسا - استعمارنگری، مورد خوانش دقیق انتقادی قرار می دهد.
متن، خواه متن ادبی و خواه غیر ادبی، از دیدگاه بینا متنیت،مستقل و خود بسنده نیست بلکه در رابطه با دیگر متن ها معنا دارد، و این دیدگاه از وجوه اساسی نظریه ادبی معاصر است.
کتاب حاضر که از نخستین پژوهش های جامعی است که در این باره نوشته شده، بینامتنیت را در چارچوب نظریه ی ادبی معاصر و با تامل بر تاثیرهای آن بر دیگر عرصه های اندیشه به بحث گذاشته نگرش های سسور، باختین، بارک، کریستوا و دیگران را در قالب نظرهای ساختار گرایی، پسا ساختار گرایی، پسامدرنیسم، هرمنو تیک، فمینیسم، و پسا استعار گرایی مورد خوانش دقیق انتقادی قرار می دهد.