آری! سفر، چه بیرونی باشد و چه درونی، مایه ی پختگی و پروردگی و پالودگی سفرگر از کاستی ها و سستی ها و ناراستی ها می تواند شد و او را به بهی و مهی، می تواند رسانید،؛ از آن است که سعدی ستوده سخن، در آغازینه غزلی، چنین از سودهای بسیار سفر یادآورده است؛ لخت نخستین این آغازینه را می توان به سفر گیتیگ بازگرداند و لخت دوم را به سفر مینوی که تنها در سرمستی و بی خویشتنی، انجام می تواند پذیرفت:بسیار سفر باید تا پخته شود خامی؛صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی