نویسنده در این کتاب تلاش می کند تا گوشه ای از وجوه سیاسی و اقتصادی هنر دوران معاصر را برای مخاطبان مطرح کند. تمرکز اصلی استالابراس بر هنر از سال 1989 به بعد، آن هم عمدتا از زاویه تحلیل سیاسی و اقتصادی است. 
استالابراس در این کتاب علاوه بر طیف مسایل سیاسی و اقتصادی که پیرامون وضعیت متاخر هنر غربی مطرح کرده، بخش هایی را هم به بحث درباره هنر کوبا، چین، هنر روسیه و کشورهای اسکاندیناوی اختصاص داده است. 
همچنین این کتاب را می توان تحلیلی بر هنر در دوران پسامدرن قلمداد کرد. اشارات بسیار نویسنده به شاکله های هنری مختلف در دوران پسامدرن چون هنر چیدمان، هنر اجرا و ویدیوآرت و همچنین آثار هنرمندانی چون «دیمین هرست» و بیان ویژگی های پست مدرنیستی این آثار، مخاطب را با تحلیلی از هنر دوران پسامدرن مواجه می سازد.
یکی از ویژگی های مهم این کتاب مطرح شدن نام و آثار تنی چند از نظریه پردازان هنری مانند «آرتور دانتو» و همینطور هنرمندان معاصر جهانی چون «توبیاس ربرگر» است که پیشتر منابع چندانی از آن ها در زبان فارسی وجود نداشت.