بررسی انتقادی 4 روشنفکر دینی به صورت فشرده و البته همراه با نقدهای اساسی به آرای ایشان. هاشمی در این کتاب بعد از بررسی مختصر آرا و نشان دادن ریشه های اندیشه هر یک از افراد، به نقد آن ها می پردازد. این نقد چنان تیزی دارد که باعث می شود کل جریان روشنفکری دینی را ابتر و بی حاصل جلوه دهد. به طور طبیعی و با توجه به سال انتشار کتاب، نظریات متأخّر سروش مورد بحث و بررسی قرار نگرفته است.  همچنین و احتمالا به خاطر تخصص نویسنده که فلسفه باشد، آرای نواندیشان دینی از منظر منطقی و سازگاری درونی مورد بحث قرار گرفته و سویه های جامعه شناختی و یا حتی الهیاتی آنان چندان در کتاب به چشم نمی خورد. مثلا کویریات شریعتی یا نوشته های عرفانی و شرح های مثنوی سروش چندان محل تأمّل کتاب نیستند در حالی که به نظر نسبت مستقیمی با اندیشه های دینی این افراد دارند. چنان که خود نویسنده هم اذعان دارد، محتوای کتاب و به وِیژه نقدها بسیار فشرده هستند و شاید خواننده علاقه مند بعد از رجوع به منابع متعدد کتاب بتواند درک عمیقی از نقدهای مهم نویسنده به آرای نواندیشان دینی پیدا کند. در غیر این صورت شاید نقدهای هاشمی به ویژه در مورد نسبت هرمنوتیک با نواندیشی دینی ناکافی به نظر بیاید.
        

          احتمالا بدترین متن و شرحی که میتوان از شریعتی خواند!!
پ.ن: رسول جعفریان یه یادداشت در رابطه با فصل شریعتی این کتاب داره که به نظرم حتما بخونیدش. با یه جستجوی ساده هم پیدا می‌شه.