از 12 آوریل تا امروز صبح به اتفاق آیدا، به دعوت کنگره بین المللی شعر که در شهر آستین و در مرکز دانشگاهی آن شهر برای مدت سه روز برپا شده بود، و نیز برای شرکت در سمپوزیوم ترجمه شعر قدیم و جدید فارسی به انگلیسی به ایالت تگزاس رفته بودیم. جایت بسیار خالی بود. توفیق به دست آمده را پیش بینی میشد کرد اما نه تا بدین حد. البته جهات کار کاملا روشن است: غربیها آنچنان بی پیام و خالی هستند که به راحتی میتوان یک نیزه به همه شان سر شد. در حقیقت باید بگویم شاعران بسیار مشهوری چون کوزمینسکی (روس) و آلبرتو دلا سردا(پرتغلی) و مایکل هارپر (امریکایی) و سگوویا (مکزیکی) و غیره فقط یک مشت طبل توخالی هستند. فقط میان آن همه آدمیزاد ریز و درشت نر و ماده، یک سیاه پوست امریکایی کم و بیش گل کرد، آن هم به دلیل آنکه بخشی از شعرهایش را از ترانه های کلیسایی سیاه پوستها گرفته بود و آن قسمتها را به آهنگ می خواند.