نمیدونم چرا روش نوشته رمان. در حد داستان کوتاه بود. ولی چقدر قشنگ بود. توصیف کودکانه های مرادو قلب آدمو به در میاورد.
        

          نویسنده سه سال از پدربزرگ من بزرگ‌تر است. نمی‌شناختمش. چون روی جلد، بالای اسم کتاب نوشته بود «کتاب سال ۸۵» ‌و «برگزیده جشنواره غنی‌پور» از قفسه کتابخانه برداشتم. البته کم‌صفحه بودنش هم مزید بر علت بود.
و اما رمان؛
چون با ریزکلمات و بالا و پایین قنات و چاه آشنا نبودم، کمی خواندنش را برایم سخت می‌کرد. گرچه سرعت مطالعه‌ام را نمی‌گرفت.
شخصیت اصلی کمی در کلیشه گیر کرده بود. ولی باز هم با پایان غافلگیرکننده‌اش شخصیت خوب درآمده بود.
شخصیت‌های فرعی‌اش برای یک داستان بلند ۸۰ صفحه‌ای زیاد بود. 
بین همه‌ی این حرف‌ها، اینکه ویراستاری کتاب به شکل عجیبی مرتب نبود آزارم می‌داد. شاید اگر فونت کمی کوچک‌تر و استاندارتر بود و صفحه‌آرایی بهتری داشت، کتاب توی ۴۰ صفحه جمع می‌شد.
بنظرم لایق برگزیده شدن جشنواره بود، ولی کتاب سال نه.