هیروشیما عشق من» در گام نخست جست وجوی دائمی برای پیداکردن فرمی مناسب است و این تعریفِ همیشگیِ آثار هنری و فیلم های مدرن است. تمامی این فیلم ها تلاش می کنند فرم خود را بیابند چون همه شان از مواجهه با یک ماده سرکش آغاز می شوند که تن به فرم نمی دهد و باید آنقدر با این ماده کلنجار رفت تا رسوب کند و فرم بگیرد. اما کل فیلمی که در نهایت می بینیم فرایند رسوب کردن آن ماده نافرمان است. رنه برای پیداکردن فرم خود به سراغ ادبیات و مارگریت دوراس رفت تا فیلمنامه را بنویسد. «هیروشیما عشق من» همان قدر کار رنه است که کار دوراس. یکجور تنش دیالکتیکی است بین سینما و ادبیات و اصلاً می توان اتفاقی را که بین سینما و ادبیات می افتد تز اصلی رنه درباره عشق دانست. .«هیروشیما عشق من» به کارگردانی آلن رنه، کتاب دوم مجموعه «عشق در سینما» محسوب می شود. مجموعه «عشق در سینما»... تأملی ست دراین باره که سینما با عشق چه کرده یا عشق با سینما.