روی سکوی تخته‌ای با نوری کم‌سو، دارند حرف می‌زنند. و آنگاه درست همان‌سان که برای مالارمه، از یک تک‌واژه، «گل» که به لحنی شاعرانه بیان می‌شود، «آنچه از هر دسته‌گلی غایب است»، جاودان، سربرمی‌کشد. هان دارد می‌آید، برای آنانی که تماشا می‌کنند، اندیشه‌ای نو از تمامی آنچه نمی‌دانستند توانایی انجامشان را دارند، درحالیکه در نهان آرزوی انجامش را داشتند.