مصطفی رحیمی  ۱۰ دی ۱۳۵۷ یعنی ۴۲ روز پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در روزنامه‌ی آیندگان، به امام خمینی که آن روزها ساکن نوف لو شاتو بوده‌اند، نامه‌ای بسیار محترمانه می‌نویسد و دلایل مخالفت قطعی خود را با حکومت «جمهوری اسلامی» بیان می‌کند. این نامه را می‌توان یکی از مهم‌ترین اسناد روشن‌فکری دل‌سوز و هم‌واره در اقلیت ایران به‌شمار آورد. آن‌چه از آغاز تا پایان نامه چشم‌گیر و شگفت‌آور است فروتنی در نگارش خطاب به امام خمینی، نظم ذهنی  بالا، اعتدال اندیشه در آن طوفان‌ها و تسلط او بر تاریخ ملل به‌ویژه شناخت نزدیک از خاستگاه‌ها و پیامدهای لائیسیته‌ی فرانسوی است؛ که همگی همان‌گونه که می‌دانیم در امواج سهم‌گین انقلاب به فراموشی سپرده شد و البته پس از خوابیدن خیزاب‌ها به واقعیت پیوست! گویی او همه‌ی این صخره‌های زیر دریا را می‌دیده.