دیالتیک، پیش از آنکه روش باشد، تجربه ای است که هگل، از راه آن از یک فکرت به فکرتی دیگر می رسد. کار اصلی هگل، غلبه کردن بر رمانتیزم و عقلانیت بخشیدن به جزم مذهبی بوده و در عین حال توانسته کاری کند که ناسازی ها و حتی خود جنبه تراژیک جهان تمامیت یافته، در مجموعه ای آزاد از زمان، که عقلانیت و واقعیت سرانجام در آن بهم می رسد، به اصطلاح از بین برود. انسان در فلسفه هگل، که سلسله پیوسته ای از مفاهیم است، به نوعی شهود عارفانه و گرمای عاطفه بر می خورد. او مبنای کار خود را، بر مشکل های اخلاقی و مذهبی گذاشته است. مطالعه آگاهی ناخشنود  او، آگاهی به تناقض ها است. این آگاهی ناخشنود، بیانگر همه وجوه نافکرانی در فکرت و نشان دهنده عنصر تاریک است که باید به آن غلبه کرد؛ عنصری که در آغاز عالم، آن گاه به فکرت از خود به درآمده، شکل گرفته است. هدف فلسفه او، شبیه به هدف شعر گوته، شیلر و شعرای رمانتیک است ؛ یعنی سازش دادن حدود متضاد با هم وعرضه آرمانی از مفاهیم جامع هماهنگ با یک دیگرکه در آن درون و بیرون و جزء و کل در پرتو بینش یونانی با هم یگانه خواهند شد. نویسنده در کتاب حاضر ضمن بیان کلی فلسفه هگل مباحثی را درباب مشی های اندیشه هگل، جایگاه فکرت آگاهی ناخشنود در تشکیل نظریه های او، تفسیر بندی از پدیدار شناسی جان، چگونگی تشکیل نظریه او و... مطرح کرده است.