بعد از خوف این دومین رمانی بود که از خانم ارسطویی خواندم.
زبان رمان نسبت به خوف پخته تر، گیراتر و روان تر است
فرم بهتری دارد. صحنه ها و شخصیت ها در مقایسه با خوف زنده تر هستند
ولی
قصه گویی مثل خوف به شدت می لنگد
حالا شما بگو چشمه این رمان را گذاشته توی قفسه قرمز! که چی؟! رمان باید بتواند قصه بگوید
ماجرای یک سری عشق شکست خورده و ولنگاری های بی سرانجام در کنار هم نهایتا میشود آلبوم عکس های یک راوی همیشگی که زنی نویسنده است در آثار شیوا ارسطویی
و این بار اسمش حتی "شیدا" هم نیست که یک حرف با اسم نویسنده فرق داشته باشد، رک و راست اسمش شیوا ارسطویی است
احتمالا یحیی همان رضا براهنی است که استاد و مرجع فعالیت ادبی شیوا است
احتمالا مهران همان مهران آمده ام با دخترم چای بخورم است
احتمالا ماجرای شهید شدن بسیجی جنوبی واقعا برای خانم ارسطویی رخ داده
و من این همه نوشتن از تجربیات زیستی را نه قبول دارم و نه میفهمم. تجربه زیسته مهم است اما همه چیز نیست و مگر این چاه چقدر عمق دارد؟ به نظرم خانم ارسطویی دیگر تهش را درآورده. اگر نگویم شورش را درآورده
بدتر از همه تلاش ناکامی است که نویسنده میکند تا به زور زلف داستان را گره بزند به تحولات سوریه که اصلا از آب درنیامده
بدتر این که آن شخصیتی که به نام مهاجر می آورد که مثلا نماینده مهاجران سوری است اصلا و ابدا ساخته نشده
بدتر از بدتر این ارجاعی است که به دروغ رسانه ای و اشک تمساح رسانه های غربی برای کودکی به نام عمران میدهد

https://www.isna.ir/news/96031608712/