داستان کوتاه لرد بایرون که در ۱۸۱۶ نوشتن آن را آغاز کرده بود ناتمام ماند و هرگز ادامه‌اش نداد. اما تصاویر قدرتمند آن الهام بخش جان پولیدوری، پزشک و همراه سابق بایرون، شد. پولیدوری مدت‌ها به چنین موضوعاتی علاقه داشت و در سبک رمانتیک، رساله دانشگاهی‌اش را در ادینبورگ به مسائلی چون کابوس، خواب‌گردی، و مسمریسم اختصاص داده بود. او ایده اولیه بایرون را گرفت و آن را به داستانی کامل تبدیل کرد. آن را بسط داد و شخصیت اصلی را براساس مشاهداتش از بایرون و همچنین بر اساس شخصیت نابکاری که بایرون با نوشته‌های بی‌پرده و رسوایی‌هایش در روابط عاشقانه در ذهن عموم نقش بسته بود، ترکیب کرد.

یادداشت های پولیدوری نشان می‌دهد او ابتدا نام خون‌آشام داستانش را لرد استرانگمور گذاشت که شبیه نامی است که گویی در مسابقه تقلید بد از آثار دیکنز برگزیده شده باشد، اما سرانجام نام لرد روتون را انتخاب کرد.

گرچه پولیدوری اعلام کرده بود اجازه انتشار داستانش را نمی‌دهد و بعدتر ادعا کرد خون‌آشام را ناتمام می‌دانسته، این داستان در آوریل ۱۸۱۹ در مجله نیو مانتلی لندن منتشر شد. اگر گفته پولیدوری درست باشد احتمالا سردبیر مجله بی‌شرمانه این اثر را به بایرون نسبت داده و ظاهرا می‌دانسته چنین اقدامی توجه مردم انگلیس را بیشتر جلب می‌کند تا داستانی عجیب و غریب از نویسندهای ناشناس. این ترفند نتیجه داد. خوانندگان مشتاقانه هزاران نسخه خریدند و شهرت آن تا کشورهای دیگر نیز گسترش یافت. گوته خیلی زود خون‌آشام را یکی از بهترین آثار بایرون خواند؛ اظهار نظری که تعجب منتقدان را از آن زمان تاکنون برانگیخته است.