صداهای آنها هنوز در گوش ماست؛ صداهای همه‌ی آنها که به پیشواز فاشیسم رفتند، میدان‌ها را قرق کردند، خیابان‌ها، گذرها و کوچه‌ها را بستند و کارناوال فاشیسم را همچون مناسک باستانی آیینی کهن، به‌جا آوردند؛ همه‌ی آن فریفتگان افسون و افسانه، همان فریفتگان اشباح تاریخی شر مطلق! چرا آن صداها از گوش ما بیرون نمی‌روند؟ چرا چهره‌هایشان، رنگ‌های لباس‌هایشان، کوچک و بزرگ‌شان و مهم‌تر از همه، کلمه‌هایشان، پابرجا و استوار باقی مانده و جهان هماره به‌کام آنهاست؟ نمایشنامه‌ی «میدان دلاوران»، اوج رادیکالیسم «توماس برنهارت» اتریشی در مواجهه با واقعه‌ای است که هنوز مردم کشورش ننگ عظیم آن را نپذیرفته‌اند: استقبال پرشور مردم از ارتش رایش سوم و شخص هیتلر در میدان دلاوران وین، درست در لحظه‌هایی که توحش و ظلمت درحال آغاز ویرانی جهان بود. پروفسور شوستر، همان است که صدای همهمه‌ی این مردم، این شیفتگان فاشیسم، از پانزدهم مارس 1938 از سرش بیرون نرفت تا مرد. و حال، او دیگر نیست و دوستان و خانواده‌اش نزدیک میدان دلاوران، در سوگ درگذشت او جمع شده‌اند و روایت می‌کنند؛ روایتی از آن روز و پس‌ازآن، سال‌ها و سال‌ها پس‌ازآن و شاید تا همیشه پس‌ازآن؛ چراکه فاشیسم ابدی‌ست و پیروان و رهروان فاشیسم هم!