مایکل هارت و آنتونیو نگری، با نوشتن کتاب «ثروت مشترک»، سه­‌گانه­ای را به پایان می‌­رسانند که با کتاب «امپراتوری» آغاز شده و با کتاب «انبوه خلق» ادامه یافته بود. کانون اصلی مباحث این کتاب «امر مشترک» است که بناست جایگزین تقابل «امر خصوصی» و «امر عمومی» شود و مبنایی برای طرح جمهوری جدیدی متفاوت با «جمهوری مالکیت» فراهم سازد. هدف نویسندگان مفصل­‌بندی پروژه­ای اخلاقی است، اخلاقی ناظر به کنش سیاسی دموکراتیک در درون و در برابر امپراتوری.

کتاب «ثروت مشترک» ضمن دفاع از «ضدمدرنیته»، در مقام پروژه­ای در خصوص آزادی درون مدرنیته، دارای همزیستی با مدرنیته، و مقدم بر مدرنیته، به طرح مفهوم سومی می­پردازد که بساط دیالکتیک مدرنیته و ضدمدرنیته را برهم می­زند: دگرمدرنیته.

این کتاب شامل شش بخش است: ١- جمهوری، ٢- مدرنیته، ٣- سرمایه، ٤- امپراتوری بازمی­گردد، ٥- فراسوی سرمایه، و ٦- انقلاب.

در فرازهایی از آن چنین آمده است:

جنگ، رنج، فلاکت و استثمار به طرز فزاینده­ای به وجه معرف دنیای در حال جهانی شدن ما بدل شده است. دلایل بسیاری وجود دارد برای جستجوی پناهگاهی در قلمروی «بیرونی»، جایی رها از انضباط و کنترل امپراتوری در حال ظهور امروزین ... با وجود این، یکی از پیامدهای عمده جهانی شدن آفرینش جهانی مشترک است، جهانی که، بد یا خوب، همه ما در آن شریکیم، جهانی فاقد «بیرون» ... تقدیر ما زیستن در همین جهان است، و نه‌­تنها همگی تابع قدرت­های مسلط بر این جهانیم، بلکه به فسادهای آن نیز آلوده‌­ایم.

امر مشترک دور تا دور ما وجود دارد، هرچند امروزه به موجب چشم­‌بندهای گوناگونی که ایدئولوژی­های مسلط مقابل دیدگانمان قرار داده­ا‌ند رویت آن دشوار شده است. سیاست­های حکومتی نولیبرالی طی دهه­های اخیر در سرتاسر جهان در پی خصوصی­‌سازی امر مشترک بوده، و محصولات فرهنگی –فی­‌المثل اطلاعات، ایده­‌ها، و حتی گونه­‌های جانوری و گیاهی- را به مایملک خصوصی تبدیل کرده است. ما، همصدا با بسیاری دیگر، از این موضوع دفاع می­کنیم که باید در برابر این دست خصوصی­‌سازی ایستادگی کرد.