واقعقت این‌ه که من از این کتاب و نویسنده انتظاری نداشتم که الآن از برآورده نشدنش ناراضی باشم.
اول با چندتا شعر در قالب مثنوی شروع می‌شه که بنظرم واقعا بی‌هدف و بی‌معنی بودن. یک سری کلمات که کنار هم قافیه می‌ساختن. همین.
بعد به شعرهای نو می‌رسیم. از بین اون‌ها هم چیزی توجهم رو جلب نکرد.
در آخر باز به چندتا مثنوی می‌رسیم که کمی نسبت به ۱۹۰صفحه‌ی قبلی کتاب بهتره. از این جهت که دیگه صرفاً کلماتی نیستن که به خاطر دراومدنِ قافیه کنار هم گذاشته شده باشن. معنا هم می‌دادن. حرف‌های ساده‌ی خود شاعر بودن.
در کل فضایی که با خوندن تمام شعرها تو ذهنم شکل می‌گرفت، اول جنگ و خون و خون‌پاره و جیغ بود. بعد خیلی مبهم و تاریک و ناامیدطوری شد، یعنی بوی سیگار و یه کنج اتاق و میل به تنها بودن.
و در کل تا قبل از خوندن مثنوی "حرف‌های شخصی" و یکی دو تا شعر بعدیش که مربوط به قسمت انتهایی کتابن، بی‌تردید می‌خواستم ۱ ستاره بدم. هنوز هم شک دارم که باید ۲تا بدم یا یکی. حالا من ۱ می‌دم شما ۱.۵ درنظر بگیرید:))