این نوشته ها یک گذر صبحگاهی ست. 
گذر بامدادی یک آدم بر آن چه شب گذشته دیده، در سفری ناخواسته به دیاری ناشناس، که همین کوچه ی بغلی باشد شاید. 
آدم سفر کرده، 
اینک با چشمانی پف دار و صورتی ناشسته و دهانی خشک، گوشه ی ملافه را بر پاهای عریانش می کشد و از این سفر می گوید.
و یا به گفتاری بهتر، 
سفرنامه اش را می نویسد؛
سفری شبانه به سرزمین خواب 
و این می شود 
خواب نگاری؛ در دوازده سال شب و یک بهار شب... .