تبارشناسی به چه معنا خاکستری است؟ خاکستری تبارشناسی خاکستری امر مطلقی است که در هیچ بافت رنگارنگی تحلیل نمی رود. این «مطلق گرایی» در گریز از نسبی  گرایی به دامان قضاوت های مطلق در نمی افتد؛ این مطلق اصلا مطلق نیست. تبارشناسی فراسوی دوگانه ی خیر و شر و قضاوت های نسبی یا مطلقی که ممکن می کند، به امر نابهنگام می چسبد، و از فراموش شدنش در تاریخ تقویمی و قضاوت های ملازم با آن جلوگیری می کند. نیچه می گوید تبارشناس رنگ خاکستری را به نیلی [آسمان فرضیه پردازی] ترجیح می دهد: «خاکستری رنگ هرآن چیزی است که بر سندی ثبت است» ؛ فوکو نیز تبارشناسی را از آن رو خاکستری می داند که «روی پوست نوشته های درهم و برهم، خراشیده و بارها از نوشته شده کار می کند» . ولی این بدان معنا نیست که تبارشناسی اسیر «ایده ی نوشتار» یا دربند «تفسیر متون» است. این «از نو نوشته شدن» در واقع، از نو به تسخیر درمی آورند. تبارشناسی در آن چه «نوشته شده» / به تسخیر درآمده «نیرو» را جست وجو می کند. افزون بر این، در بعضی از وضعیت های حدی، نیروها با تسخیر بدن ها، برخی «نام» ها را نیز از بطن تاریخ برمی کشند و بازگشت جاودان شان را به تپشی ناگریز بدل می کنند؛ نام آن کس که بی قید و شرط نیرو را آری می گوید از شخص جدا و به نام شدت یا توانی تکین تبدیل می شود. بر این اساس، می توان گفت خاکستری تبارشناسی خاکستری «همه ی نام های تاریخ» نیز هست.