سیزده مهر
وقتی به درماندگی‌هایی که در دوری از او گریبان‌گیر ما شده می‌نگریم، دلمان می‌سوزد از اینکه چرا ما انسان‌ها باید درست در نزدیکی یک چشمه حیاتبخش از تشنگی جان بدهیم، از بین برویم و در نتیجه به رشد مطلبی که شایسته ماست نرسیم؟ 
اما دل من تنها برای از دست رفتن خودمان نمی‌سوزد، بلکه دلم بیشتر برای آن چشمه حیات می‌سوزد که کسی به او رغبت نشان نمی‌دهد. دلم برای آن چاه پرآب می‌سوزد که معطل و بی‌نشان و غریب و دورافتاده مانده است. "فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِيدٍ" سوره حج/۴۵
دلم برای آن مرد دانا می‌سوزد که ما نیازمندان دانش، او را به راستی طلب نمی‌کنیم. بشر آنقدر خودش را از او جدا ساخته که بسیاری از ما آدم‌ها حتی نمی‌دانیم که او وجود دارد و در کنار ماست.  

به طور تیتروار شیوه‌های یاری امام عصر رو می‌نویسم:
-دعوت از دیگران برای شناساندن و بهره‌بردن از امام
-تجلیل از ایشان در جامعه
-یاری شیعیانِ امام
-زینت بودن برای امام به وسیله‌ی جدیت در درستکاری و پرهیز از رفتارهای زشت
-فداکاری مالی و جانی در راه خدا که حضرت عباس نمونه‌ای بارز از یاران باوفای پیشوا و امام خود بوده و بهترین الگو به شمار می‌رود.  
-صدقه و کمک به فقرا به ویژه شیعیان به نیت امام
-دعا برای فرج و گشایش