شعرهای احمدرضا احمدی فضای خیلی دلنشینی دارند اما به زحمت شعرهایی توی کتاب پیدا میشود که انسجام ساختاری داشته باشد. مشکل دور بودن تصاویر اشعار از هم است. اگرچه تصاویر خیلی آشنا و دوست داشتنی هستند اما انگار هر شعری یک کلاژ معماگونه است. گاهی ادم میتواند ارتباط اجزای این کلاژ را پیدا کند و گاهی نه. گاهی همان تصاویر بی ربط هم تکراری هستند. اما من چندان از این تکرار ملول نمیشوم. انسجام ساختاری نداشتن یعنی شروع و میانه و پایان یک شعر هیچ وابستگی به هم ندارند. ذهن بعضی مخاطبان دنبال این ساختار است ولی ممکن است بعضی ها هم چندان دنبال ساختار نگردند. میشد همه شعرها را بدون فاصله پشت سر هم در کتاب چاپ کرد و این ویژگی اشعار این کتاب است