It was pretty good...
        

          I sey "there's no space left"
"So we make some"

این کتاب راجع دختریه به اسم وایولت که به تازگی خواهرشو تو روز تولدش از دست داده و از اون زمان فوبیا برای سوار ماشین شدن پیدا کرده و پسری به اسم فینچ که تو مدرسه محبوب نیست و از خودش خشونت بروز داده و هرچند وقت یک بار محو میشه .
اونا زمانی با هم اسنا میشن که ویولت میخواسته از روی پل خودشو پایین بندازه
فینچ کاری میکنه این کارو نکنه و سعی میکنه به وایولت نزدیک تر شه 
کم کم اونا باهم یه پروژه بر میدارن که باید داخلش راجع به مکان های شگفت محل زندگیشون بنویسن...

این داستان از اون رمنسای غوطه ور توی سیاهی و تاریکیه و میتونید کلی باهاش گریه کنید.
گرچه این الان یه حقیقت توی دنیای ماست 
ادما بیشتر از چیزی که فکر میکنیم از ما تاثیر میپذیرن و حرفا میتونن خنجر باشن یا نوازش و سکوت میتونه پر از تسکین یا بدتر از شمشیر باشه
امروزه ادمای زیادی توی هیاهوی شهرای شلوغ و جامعه امروزی و فضای به درون تبعید گر الان مشکلات زیادی دارن از نظر روحی و جسمی و... افسردگی چیزیه که همه ی ما باهاش دست و پنجه ممکنه نرم کنیم یا هر چیز دیگه ای ..‌
اما حرف من و حرف این کتاب اینه که
لازم نیست روی اورست بایستی تا حس کنی بالاترین جای جهانی 
و زشت ترین جاها هم میتونن زیبا باشند
تا وقتی بهشون خوب نگاه کنی
و هرچیزی که از دست میدی برات یه چیز جدید میاره
و هیچ چیز ثابت نیست
زیبایی جاهایی هست که فکرش رو نمی کنی
و جاهای روشنی هستند
حتی در تاریک ترین زمان ها 
 و اگه وجود نداره
 تو
 میتونی اون مکان روشن باشی
 با ظرفیتی نامحدود

https://taaghche.com/book/15112