«مرگ در ایران» نه تنها سفرنامه ای دربارة اوضاع ایران دوران رضاشاه، بلکه داستانی دربارة «غربت» آدمی است. در حقیقت، این متن یک سفرنامة «باطنی» است و خواننده را با سیر و سلوک زنی «غریب» و در جست وجوی خویشتن آشنا می کند. باید افزود که این اثر به لحاظی میراث ادبی اروپا (از ادگار آلن پو تا موسه و داستایوسکی)، اندیشة فلسفی و عرفانی آلمان (بوهمه، توالیس، نیچه)، نوشته های هرمسی و حکایات گنوستیک یا اشراقی («غربت غریبه» سهروردی) را به شکلی مدرن تداوم می بخشد. بار «عرفانی» داستان جذابیتی به کتاب داده است و خواننده در پس این روایت عاشقانه نالة دل انسان غربت زدة معاصر را می شنود. نویسندة کتاب «مرگ در ایران»، «آن ماری شوار تسنباخ» (42-1908 میلادی)، طی زندگی پرتلاطم و کوتاه خود در عرصه های جهانگردی، روزنامه نگاری، عکاسی، باستان شناسی و داستان نویسی حضور فعالی داشت و توجه معاصران را جلب کرد.