‍ اگر زندگی یک چرخ‌وفلک بزرگ توی شهربازی باشد، نوجوانی شاید آن لحظه‌ای باشد که نزدیک به اوجی و از هیجان جیغ می‌کشی. بی‌هیچ دلیلی شادی و برای ترسیدن وقتت را تلف نمی‌کنی. برای نشستن و تاب خوردن روی آن صندلی معلق، دلیلی نداری جز آن‌که دنیا را قشنگ‌تر ببینی، درست مثل همان لامپ‌های رنگی و فراوان چرخ‌وفلک.
و ندا حیدری این ماجرا را خوب درک کرده. به زعم من ندا حیدری اصلا خود نوجوان‌هاست. همان‌قدر عمیق، صادق و پر از دلیل برای زندگی.
این کتاب را پیمان یزدانی عکاسی کرده و نداحیدری نوشته، عکس‌هایی که کارت پستال شده‌اند لای ورق‌های کتاب و انگار از دریچه همان نگاه بی‌ریای نوجوان‌ها گرفته شده و داستان‌هایی که یک بخش ساده را طوری شفاف نشان داده که ذهنت را مشغول کند. قصه‌هایی با محوریت، و نه تنها شخصیت، نوجوان. در چند داستانی هم که شخصیت نوجوان نیست، بزرگسالانی را می‌بینیم که با نوعی با نوجوانی در ارتباطند.
هر داستان بالانسی دارد که در عین سادگی، می‌شود عمق را در نوشته‌ها پیدا کرد. در همان لحظاتی که داستان ریتم آرامی می‌گرفت، ناگهان با دیالوگی یا توصیف یا جمله‌ای چتر نجات داستان باز می‌شد و دقایقی محوت می‌کرد.
دیالوگ‌های داستان‌ها به نظر من نقطه عطف کارها بود، چه بسا که داستان‌ها دیالوگ‌محور هم نبودند اما نشان از شناخت و نگاه درست نویسنده از شخصیت‌ها داشت. صحنه‌هایی که روزی هزاربار می‌بینیم اما در این کتاب با چنان خلوصی نوشته شده بود که غرق شوی، مثل چرت زدن سیاموبایلی در ماشینش.
ندا حیدری با این کتاب سفر بزرگی را شروع کرد و هر داستان را در بخشی روایت می‌کند که حاکی از دانسته‌های خودش است و با هر روایت می‌دانی نویسنده آن‌چه را که دیده، نوشته.
شاید برای خواندن این کتاب، وقت زیادی نیاز نداشته باشی، اما می‌دانم برای فکر کردن روی هر داستان، ساعت‌ها باید بنشینی و درک کنی و در آخر لبخند بزنی. به‌خصوص اگر با نوجوان زندگی کرده باشی.
خوشحالم که خواندمش. کاش نویسنده بیشتر بنویسد.


اواخر بهار و اواخر تابستان و اواخر پاییز و تمام زمستان/ ندا حیدری
با عکاسی پیمان یزدانی
نشر بازی و اندیشه