والتر بنیامین به درستی میگوید که «سیمای بودلر»نقشی بسزا در شهرت و اعتبار او داشت؛بی قیدی (در عین تکلفی که خاص یک کشیش می توانست باشد)ظرافت و طنازی زنانه (در تقابل با منش قهرمانانه ی دندی)موهایی که گاه به رنگ سبز رنگ شده بود،کت های رنگی (در مقابل راک های سیاهی که پوشش متداول مردانه بود)دستکش های جورواجور (میگویند که به تعداد دوستانش دستکش هم داشت)ناخن های بلند زنانه،دوستی با افرادی بدنام و بیماری اش،اخراجش از مدرسه،همه و همه سیمایی غریب(هم زمان شبیه به یک ستاره ی هالیوودی و یک کشیش جدی قرن هجدهمی)به بودلر می بخشید...