...ولی هیچکس آن جا نبود . گویی وارد  یک اتاق بی پژواک شد ه بود . بعد  از آن آهنگ ناموزون،  سکوت ناگهانی سبب شد  رعشه بر اند امش بیفتد . بعد ، صد ای تنفسی سنگین به گوشش رسید . انگارکسی د رست پشت سرش ایستاد ه بود . ناگهان برگشت، کسی آن جا نبود. متوجه شد  صد ای تنفس کتی است که از این فاصله ی د ور از طبقه ی بالا به گوشش می رسید . ترس از تنها گذاشتن کتی د ر اتاق خواب او را به خود  آورد . پله ها را د وتا یکی د وید  و خود  را به اتاق خواب رساند  و چراغ را روشن کرد . کتی نیم متر بالاتر از تخت روی هوا معلق بود . د اشت آهسته از او د ور می شد و به  طرف پنجره می رفت! فریاد  زد ; «کتی!» و د وید  روی تخت تا همسرش را بگیرد...