مشیری را باید حلقه‌ی واسط بین شعر سنتی و شعر نو دانست. چراکه به‌رغم شیوه‌ی نگارش شعرهایش بسیاری از خصوصیات شعر کلاسیک را داراست؛ از اوزان عروضی گرفته تا حتی نمودهایی از قافیه. از نظر مضامین نیز هر چند از کلاسیک‌ها فاصله گرفته اما به نوگویان نپیوسته است. صور خیالش در عین دلنشینی نامأنوس و دیریاب نیست که دل‌نشین و آسان‌یاب است. در این مجموعه که متضمن شصت‌وچهار قطعه شعر است و برخی از آن‌ها در دفاتر دیگر شاعر نیز به چاپ رسیده و برخی برای نخست بار به چاپ رسیده، شاهد زیباترین شیوه‌های سرودن شعر هستیم، شعری که به دل پیر و جوان می‌نشیند؛ چه هم برخوردار از عناصر سنت است و هم عناصر نو.


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.