عدالت نخستین فضیلت نهادهای اجتماعی است، هم چنان که صدق، فضیلت نظام های اندیشه است. یک نظریه، هرچند شکوهمند و بسنده، اگر صادق نباشد باید رد یا بازنگری شود؛ هم چنان که قوانین و نهادها، فارغ از این که چه میزان کارآمد و سامان یافته باشند، اگر ناعادلانه باشند، باید اصلاح یا کنار گذاشته شوند. هر شخص از حرمت و مصونیتی بر پایة عدالت برخوردار است که حتی رفاه و بهروزی کل جامعه نمی تواند آن را تحت الشعاع قرار دهد. به همین دلیل عدالت نمی پذیرد که تحقق خیر بزرگ تری که دیگران در آن سهیم اند، توجیه گر از دست رفتن آزادی برخی دیگر باشند. نگارنده در پیش گفتار کتاب حاضر اذعان می دارد: «تلاش من این بوده است که نظریة سنتی قرارداد اجتماعی را در سطحی انتزاعی تر تعمیم دهم. امیدوارم بدین شیوه بتوانم این نظریه را به گونه ای بسط دهم که دیگر راه برای ایرادات و انتقادات آشکاری که اغلب برای این نظریه، مرگباره انگاشته می شدند، باز نباشد. افزون بر این، چنین می نماید که این نظریه یک تبیین نظام مند جایگزین از عدالت ارائه دهد که بنا به استدلال من برتر از فایده گرایی مسلط در سنت قرارداد اجتماعی است. حاصل این کوشش، نظریه ای است که تا اندازة زیادی ماهیت کانتی دارد... ایده های اصلی من در این کتاب، ایده های کلاسیک و شناخته شده اند».