داستان حول محور نیرویی به نام سیگما در ساختار پنتاگون می گرده، که ماموریتش رویارویی با تهدیدات مدرن و تکنولوژی های ناشناخته ست. بنابراین آدم های این یگان نه از صرفا کوماندو ها و نیروهای مخصوص بلکه از دانشمندهای خیلی عضلانی و مسلح  و ماهر تشکیل شده . خوب همینه که یک کم باورش سخته دیگه.
مشکل اینجاست که روزهای همه ی آدم های دنیا 24 ساعت بیشتر نیست ، اگر بخواید در سنین جوانی که کاربرد میدانی و عملیاتی فقط مختص همین سنین هست داشنمند بشید یا  نیروی مخصوص باید روزی حداقل 12 ساعت کار سخت در رشته ی مورد نظر رو انجام بدید حالا چه علمی چه ورزشی . 
می شه بگیم طرف 12 ساعت بعد رو هم بره سراغ اون یکی کار ولی خوب کی بخوابه؟ کی بخوره ؟ کی بفهمه دنیا چیه و توش چه خبره و کی نیازهای عاطفی خودش رو مثل ارتباط اجتماعی وتفریح و استراحت رو برآورده کنه ؟ 
همینه که شخصیت آدم های نیروی سیگما خیلی باور پذیر نبود حداقل برای من.
اونقدری هم که به اسمش می خوره نظامی و خشن نیست ، بیشتر منو یاد سریال فرینج یا کتاب های دن براون می انداخت. بیشتر با علم و تحقیق و کشف و اختراعت جدید سر و کار داره یعنی اگر دنبال یه چیزی مثل جک ریچر یا کارهای  فردریک فروسایت هستید سراغش نرید و از طرف دیگه اگر از دن براون و اثری مثل رمز دانوینچی خوشتون می آد ، اینم خوراک شما خواهد بود.
بدش رو گفتیم ، خوبش رو هم بگیم.
معمای اول داستان خیلی عالیه و تا آخر داستان لایه لایه باز می شه و هیچ جایی نیست که شما خسته بشید و داستان از ریتم بیوفته ، خوش خوان به معنای واقعی کلمه ست و با یه ترجمه ی قابل قبول همراه شده.
و اطلاعات تاریخی ، جغرافیایی، فیزیک و زیست شناسی زیادی توش هست که می تونید ازش یاد بگیرید.
برای خود من از اون کتاب هایی نبود که بیام اینجا بگم وای عجب چیزی بود و برگام ریخت و این حرف ها ولی اینطور هم نیست که جلدهای بعدیش رو نخونم .
        

          2.5
ميشه گفت ٧٥ درصد كتاب شامل اكشن و ماجراجويى هاى "اينديانا جونز"ـى و "ماموريت غير ممكن"ـيه كه تو فرمت فيلم جذابه اما تو فرمت كتاب براى من زياد جالب نيست.
يعنى هر لحظه كه داستان يه خورده براى خواننده اهميت پيدا ميكنه، سر و كله چندتا آنتاگونيست پيدا ميشه و كلى اكشن خسته كننده رخ ميده و گند ميزنن به داستان.

از اينا كه بگذريم مفاهيم علمى-تخيلى تو دو سوم 
ابتدايى داستان واقعا كمن ولى در ادامه تا حدى جبران ميكنه كه البته من انتظارم خيلى خيلى بيشتر بود.

در مقايسه با كتاب هاى دن براون هيجان و كشش و شخصيت پردازى ضعيف ترى داشت و اگه قرار باشه دوباره اين سبك بخونم اولويت اولم دن براونه.