خودکامگان تاريخ در مهربانانه‌ترين تحليل‌ها، کساني بودند که مي‌خواستند به زور و اجبار مردمان جهان را خوشبخت کنند! اين‌چنين بود که بر اساس رأي و نظر و ديدگاه (اغلب گمراهانه) خود براي همه‌ي امور تعيين تکليف مي‌کردند؛ از نحوه‌ي لباس پوشيدن تا نوع معيشت و فرهنگ و هنر مردمان. ديکتاتورهاي قرن بيستم، برآمده از تئوري‌هاي مختلف (از مارکسيسم تا نازيسم) با اتکا به نظريه هدف وسيله را توجيه مي‌کند، سينما را محمل مناسبي براي بيان ديدگاه و تبليغ آرمان‌هاي مادي‌شان يافتند؛ از اين‌رو دستگاه‌هاي تبليغاتي و زرادخانه‌هاي فکري خود را مجهز به سينما کردند. اما اين هنر خيره‌چشم رام نشد و سوارش را به زير انداخت... 
موضوع این کتاب بررسی سیاست در سینما است. 
«دیکتاتورها و سینما» در هفت فصل مجزا به زندگی و نقش تاریخی هفت دیکتاتور معاصر و ارتباط شان با هنر سینما به عنوان وسیله‌ای برای تبلیغات سیاسی و بسط اقتدار حکومت‌های خودکامه می‌پردازد. این هفت نفر عبارت‌اند از: ولادیمیر ایلیچ لنین، جوزف استالین، بنیتو موسولینی، آدولف هیتلر، یوزف گوبلز، مائو تسه تونگ و کیم جونگ ایل.