شاید تنهایی یعنی همه چیز زندگی ات بشود مثل فیلم ها و کتاب ها.یعنی همین گربه ی لنگ که از وقتی آمده ام این جا،هی دوروبرم می پلکد.مثل تصویر کلاسیک فصل های تنهایی برای قهرمانهای کتاب ها وقتی گربه یا سگی می شود تنها مونس شان.من ولی قهرمان نیستم.هیچی نیستم.برای همین،گربه ای که آمده سراغم رویایی نیست.زشت است و پای عقبش را نمی تواند بگذارد زمین،و تمام اینها رقت انگیزترش کرده.اول نمی توانستم دل به دلش بدهم.اما وقتی دیدم تا آمدن مامان دو ساعت مانده،بغلش کردم.
پشم هایش بوی گه می دهند. چاره ای دارم اما،وقتی کسی را ندارم؟
پله ها سرد است.خودم سردم.انگشت های یخم را می کشم روی دانه دانه غضروف های پشت گربه.لابد سرما می دود توی بدن بنده خدا که تکانی به خودش می دهد و از میان دست هام در می رود و چمباتمه می زند کنار پام،سرم را که بالا می گیرم،آسمان غروب تمام غمش را ریخته روی تاق عمارت باغ.