یکی از مردان عادی قبیلة شَمَن ها، روزی با مردی ژنده پوش برخورد می کند و او را از حقایق نادرستی که شمن و شاه در باور مردم به وجود آورده اند، آگاه می کند. شاه هر کس را که در ردِّ سخن شمن سخن می گفت به زندان می افکند. سیاهچال های تاریک زندان قبیله همواره پر از حکیمانی بود که باور نمی کردند جهان از سایة شاه پدید آمده است. شاعرانی که دربارة جهان هایی با آسمان آبی غزل می سرودند، کیمیاگرانی که در زوایای پنهان خیمه های شان به دنبال اکسیری برای پدید آوردن برف سپید می گشتند، همگی در نهایت سر از زندان قبیله در می آورند. زندانیان در مراسم زادروز شاه قربانی می شدند و غذای شاهزادگان و مادران شان می شدند. ژنده پوش به مرد کنجکاو که از کودکی به دنبال یافتن دلیل سرکشان برای سرکشی بود، می آموزد که افکار شمن غلط است و می تواند با چشمان باز، در سخنان شمن تردید کند، خرافات او را رد کند، به آزادی و انسانیت بیاندیشد و به جنگ شمن و شاه برخیزد.