بچه‌ها از ترکیب قصه و نمایش خلاق لذت می‌برن. خودم هم حس کردم این روش برای من جذاب‌تره، پس تصمیم گرفتم در این زمینه دوره ببینم و مطالعاتم رو ادامه بدم.

امروز که داشتم این کتاب  رو می‌خوندم، یاد جلسه‌ای افتادم که با دو تا از همکارام در مورد ارزیابی کلاس‌های قصه‌گویی صحبت می‌کردیم. وقتی ازشون پرسیدم تلفیق قصه و نمایش چه تأثیری روی بچه‌ها داشته، گفتن که اعتماد به نفس، خودشناسی و مهارت‌های ارتباطی بچه‌ها رشد کرده.

یه بار بعد از قصه‌گویی، با بچه‌ها نمایش خلاق بازی کردیم. همه تصمیم گرفتن مترسک بشن و موقعیت نمایشی این بود که توی یه مزرعه، مترسک‌ها از هم می‌ترسیدن. چالش این بود که چطور کمک کنیم با هم دوست بشن. بچه‌ها خودشون راه‌حل پیدا کردن، اما یکی از بچه‌ها همچنان می‌خواست مترسک وحشتناک باقی بمونه. بقیه گفتن که این بچه توی زنگ ورزش هم رفتار خشن داره و دوست داره بقیه رو بترسونه. خودش هم گفت چون کسی به حرفش گوش نمی‌ده، مجبور می‌شه بقیه رو بزنه.

برای اینکه اون دانش‌آموز توی جمع انگشت‌نما نشه، به بچه‌ها یادآوری کردم که در بستر نمایش با هم حرف بزنن. یکی از بچه‌ها بهش گفت: "دوستی، اگه چیزی می‌خوای، به جای زدن، باهامون حرف بزن." من فقط تسهیلگر بودم و خود بچه‌ها برای حل مسئله قدم برمی‌داشتن. اونا احساسشون رو بیان کردن و از اثرات رفتار اون دانش‌آموز روی خودشون گفتن.

بعد از کلاس، معلمشون گفت که تا حالا هیچ موقعیتی پیش نیومده بود که بچه‌ها بتونن درباره این مسئله صحبت کنن. حتی اون دانش‌آموزی که معمولاً توی کلاس مشارکت نمی‌کرد، در قصه و نمایش درگیر شده بود.

مطالعه امروز من رو به یاد اون روز انداخت. توی نمایش خلاق، بچه‌ها یاد می گیرن چطور با همکاری و همدلی مسائل رو حل کنن و احساساتشون رو ابراز کنن. همه‌چیز بداهه پیش می‌ره و ما فقط مسیر رو تسهیل می کنیم.

سال گذشته خیلی از همکارام می‌گفتن که بچه‌هاشون توی مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی ضعف دارن و نمی‌تونن با هم کنار بیان. امروز یاد گرفتم که بهشون بگم نمایش خلاق یه رویکرد آموزشی فوق‌العاده‌ست که نه‌تنها مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی، بلکه خلاقیت و حل مسئله بچه‌ها رو هم تقویت می‌کنه.