این کتاب یکی از پرنفوذترین جنبش های فلسفی معاصر یعنی «پدیده شناسی» را بررسی می کند. پس از توضیحاتی فشرده و عمیق از اهداف و مفاهیم بنیادی پدیده شناسی در آثار بنیان گذار این مکتب ادموند هوسرل و نیز از زبان برجسته ترین نمایندگانش نظیر هایدگر، مرلوپوتنی، سارتر، و نشان دادن تلاش این مکتب برای خارج کردن فلسفه از تنگنای تقابل های سنتی، به ویژه تقابل عین ـ ذهن، به بررسی رابطه ی پدیده شناسی با علوم مختلف (روان شناسی، علوم اجتماعی، تاریخ...) می پردازد و با کوشش در تعیین جایگاه آن در سیر اندیشه ی فلسفی غرب، دستاوردها و کاستی هایش را نشان می دهد.