«هرمنویتیک در سده ی بیستم عمدتاً کارِ هایدگر و گادامر بوده است. اما این دو نه خود واردِ گفت وگو شدند و نه کسی آن ها را به درستی به گفت وگو واداشت. وضعیتِ مجموعه ی آثار، که در خصوصِ هایدگر بسیار پیشرفت کرده و در موردِ گادامر تقریباً به پایان رسیده است، این رویارویی را نه تنها ممکن بلکه حتی لازم می سازد: زیرا رابطه ی پیچیده و چندلایه ی گادامر با آموزگارش در اثرِ اصلی اش حقیقت و روش (1960) احتمالاً به دلیلِ ملاحظاتِ شخصی کم تر بسط پیدا کرد و در نتیجه به دشواری قابلِ تعیین است. آیا این اثر ادامه ی کارِ هایدگر با ابزارهایی دیگر بود یا طرحی در مقابلِ طرحِ هایدگر ویراستِ اخیرِ مجموعه آثارِ گادامر که از سالِ 2000 در مجموعه ای جیبی پیشِ روی ماست […] مجالی فراهم می کند که گویی برای نخستین بار حقیقت و روش را به منزله ی پاسخِ منسجمی به هایدگر تلقی کنیم که بر موضوعاتِ کاملاً جدیدی تأکید می ورزد.»ــ از متنِ کتاباز هایدگر تا گادامر پژوهشی است در بابِ تاریخ و معنای «هرمنویتیک» از ابتدا تا مارتین هایدگر و به ویژه هانس ـ گئورگ گادامر. ژان گروندن، نویسنده ی کتاب، که علاوه بر نگارشِ رساله ی دکتریِ خود به راهنماییِ گادامر، با او مراوده و انسِ خاصی داشته است، در این کتاب، نخست، در فصلی مفصل، به بیانِ تاریخچه ی سنتِ هرمنویتیکیِ غرب و نسبتِ آن با سنتِ «خطابه» می پردازد و، پس از آن، در دو فصل، به پژوهشی بصیرت آمیز و درخشان در خصوصِ هرمنویتیک هایدگر و به طورِکلی پروژه ی فلسفیِ او اقدام می کند، تا بدین وجه زمینه را برای «تعیینِ جایگاهِ هرمنویتیک گادامر از منظرِ هایدگر» مهیا سازد. سپس در فصولِ چهارم تا دهم شرحی عمیق از عناصرِ اصلیِ «هرمنویتیک فلسفیِ» گادامر ــ بر زمینه ی بحث از ارکانِ اصلیِ آن همچون زبان، فهم، حقیقت، هنر، بازی، عید، مناسک و گوشِ درون ــ به دست می دهد. در نهایت، کتاب را با بررسیِ جایگاهِ هرمنویتیک فلسفیِ گادامر در جهانِ فرانسوی، و به ویژه نسبتِ او با فیلسوفانی چون ریکور و دریدا، به پایان می برد.