به نام او

جدال اخوان با مدعی

کتاب خوبی بود با همان نثر دلنشین همیشگی اخوان عزیز که به مانند تمام آثارش بسیار ارتجالی و ذوقمند است

ساختار کتاب به این صورت است که اخوان در هر بخش یکی از تصرفات شاعرانه نیما در زبان را مطرح میکند با جدل کردن با یک حریف فرضی (که البته چندان هم فرضی نیست و مخلوط چند ادیب نامدار مخالف نیماست) به گفتگو مینشیند و با مثال آوردن از بزرگان شعر فارسی در قرون گذشته ، تصرفات زبانی نیما را توجیه و رفع و رجوع می کند و جالب است که همواره این ادبای فاضل قانع می شوند (امری که از طبع لجوج این جماعت بسیار بعید است) البته به نظر میرسد اخوان از این نکته غفلت ورزیده است که این تصرفات زبانی در اشعار بزرگان ادبیات فارسی استثنا هستند نه یک مشخصه سبکی که در شعر نیما هست. البته شاید هم غفلت نورزیده و قصد داشته با یک مثال نقض ادعاهای پوچ عزیزان را رد کند و به قول خودش بگوید: اولین شیشه نبود اینکه در اسلام شکست

با توجه به مثالهای متعددی که اخوان از گذشتگان می آورد در بعضی مواقع آدم گمان می برد که این کتاب عطا و لقای هر شاعری هست الی نیما دو دیگر اینکه اخوان به واسطه همان نثر ذوقمند و ارتجالیش در بسیاری از جاها به مطالب شاخ و برگ میدهد و از مقصود دور می افتاد. هرچند در آنجاهای دیگر هم آموزه های ارزشمندی را به مخاطبانش عرضه میدارد. به هر رو اخوان یک ادیب آکادمیک نیست که از او توقعات آنچنانی داشته باشیم، بلکه یک شاعرِ باذوق و آگاه است که احاطه شگرفی بر ادبیات قدیم و جدید دارد

در آخر اینکه من این کتاب را خیلی دوست داشتم  هرچند قُل آن را یعنی کتاب بدعتها و بدایع نیما یوشیج را کتابی بهنجارتر و منسجمتر دیدم.
        

          یک ستاره کمتر دادم بابت بحث‌های نه‌چندان مفید فصول انتهایی.
بهترین بخش کتاب، به عقیده‌ی من همان بخش  «نوعی وزن در شعر امروز فارسی» بود