قلم الهام فلاح رو دوست دارم، ولی توی خونمردگی خیلییی جذاب‌تر نوشته بود. حتی خون‌خواهی هم خوب بود ولی این یکی یکمی ناپخته بود. اوردن سه زاویه نگاه به ماجرا خلاقانه بود اما بازهم تکه‌های داستان وصله‌های ناحور بودن. داستان شما رو باخودش میکشونه ها، چون بالاخره می‌خواین بفهمین ماجرا چی بوده. نقد اساسی‌م بهش برا تکنیک نیست (که واقعا مشکل خاصی نداشت) برای محتواست؛ که یک بیانیه کامل در باب ظلم به زنان و اینا بود! انگار تو تاریخ فقط به زن‌ها ظلم شده! همه شخصیت‌های زن به نوعی دچار مشکلی بودن که مردشون به وجود آورده. اون دوتایی که مشکلی نداشتن هم مردای عجیب و غریب یا ساده‌ای داشتن. خلاصه که این نشد جامعه!