این کتاب ۶ فیلم اول فرهادی را به‌مثابه نگاهی جدید در فیلمسازی ایرانی تحلیل می‌کند که من سه تا از آن‌ها را خواندم.
شاید سینمای فرهادی تلاش می‌‌کند خلا بین امر نمادین و امر واقع را آشکار کند و لحظه‌ای که سوژه‌ی شکافته تبلور می‌یابد را نشان دهد. لحظه‌ای که ضد خودش هم عمل می‌کند و قهرمان‌هایی که قرار نیست قهرمان باشند.
شاید برای همین نویسنده اسم کتاب را #بوطیقای_گسست گذاشته است.
گسستی که بخشی از آن را بین سینمای قبل از انقلاب و بعد از آن توصیف می‌کند که البته تاریخی نیست بلکه هستی‌شناختی است. به باور او، فرهادی این نظم پسین را کنار می‌زند و در نقطه‌ای بینابین حرکت می‌کند. گویی که واکنشی در برابر سینمای متافیزیکی، ارزشی، معناگرا یا... بعد از انقلاب باشد. همین رویه‌‌ی بینابینی است که به او قدرت ابهام را می‌دهد که پس از دو فیلم اولش بیش از هرچیز در پایان قصه خودش را نشان می‌دهد. همان عبارت معروفی که فرهادی را با آن می‌شناسیم: پایان‌ باز.
        

          فکر نمی‌کنم درباره‌ی فیلم‌های ایرانی بشه نقدی بهتر از این کتاب پیدا کرد! نویسنده شش اثر اول اصغر فرهادی رو با یه قلم خوندنی نقد روانکاوی و فلسفی کرده.
بوطیقای گسست واقعا کار ارزشمندی تو حوزه‌ی خودش محسوب می‌شه و  اگه به سینما و مباحث روانکاوی علاقه داشته باشید، خوندنش کنار دیدن فیلم‌ها لذت زایدالوصفی براتون داره. حجم کتاب هم زیاد و اذیت‌کننده نیست و واقعا از خوندش کیف کردم.