در سنتی که از فرگه و راسل به ما رسیده است، نظریه های معنایی را یا به صورت نظریه هایی درباره معناها می بینند یا به صورت نظریه هایی درباره شرایط صدق. اما گزاره ها به مفهوم سنتی و کلاسیک خود اصلا وجود ندارند و شرایط صدق نیز نمی توانند همه اطلاعات مورد نیاز یک نظریه معنایی را در اختیار ما قرار دهند. در کتاب حاضر یکی از برجسته ترین فیلسوفان زبان راه حلی برای خروج از این بن بست پیش می نهد. در این کتاب گزاره ها به عنوان گونه هایی از یک رویداد شناختی دانسته می شوند که در آن ها یک کنشگر ویژگی ها یا رابطه هایی را به چیزها نسبت می دهد و این کار را در زبان، در ادراک یا در اندیشه غیرزبانی خود انجام می دهد.