خب، از نظر من تقریبا همه کارهای انید بلایتون یه مشکل اساسی دارن، اون هم اینه که مخاطب رو خنگ فرض می کنه.
داستانی که ما می خونیم، راجع به بچه های شیش هفت ساله نیست، بلکه کلاس اولی ها که کوچکترین اعضای مدرسه ن، دست کم چهارده سال رو دارن و این نشون می ده که مثلا کلاس شیشمی ها، دیگه کم کم هجده نوزده ساله ان.
ولی چیزی که ما می خونیم و رفتارهایی که از شخصیت ها می بینیم، همون رفتارهای بچه های پنج ساله ست. رفتارها و توصیفات احمقانه ای که فقط از بچه های پیش از دبستان برمیاد. حتی عنوان بندی ها هم کودکانه ن: فرن بدجنس است!
فلانی دیوانه است!
فلانی مغز ندارد!
آخه این هم شد عنوان بندی؟
در آخر، این مجموعه بیشتر به درد وقتی می خوره که داری یه کتاب سنگین و حجیم می خونی و اون وسط می خوای برای تنوع یه چیز دیگه بخونی که ذهنت رو هم از داستان اون کتاب اصلی طولانیه، منحرف نکنه!