معمولا کسی نمی تواند دفتر خاطرات کسی را بخواند
اینکه درددل های کسی را بخوانی خیلی جالب بود
        

          کمتر کناب ایرانی به خاطر دارم که توانسته باشد مانند این کتاب در خلق فضا و حال و هوای نوجوانانه موفّق بوده باشد
حال خراب «باران» و حال خوشش هر دو خیلی خوب در خاطرم مانده اند
و این آخری را فقط دوستان شادی درمی یابند
که چقدر، چقدر، چقدر 
این کتاب خود «شادی» را به خاطر می آورد
با اندوه و سرخوشی همیشگی اش
که مثل ابر و آفتاب
آدم ها را گرفتار خودش می کرد...
        

          به داستان هاى فارسى نميمانست! يعنى، دقيقا، به قول خانم توكلى، خيلى خوب حالُ هواى نوجوانى رو توضيح ميداد....!
خيلى دوستش داشتم . واقعا.
        

          ‌واقعا زیبا بود
اما حیف که این کتاب ها رو کمتر کسی می خونه