238 صفحه در 5 ساعت و 45 دقیقه.

«دنیای سه‌گوش» که عنوان ژاپنی‌اش «کوسا ماکورا»ست، به معنای واقعی کلمه، معنای «بالش علفی» می‌دهد و در ژاپنی این، نشانه‌هایی‌ست از سفر که اغلب با هدفی معنوی همراه است. «سوسه‌کی» از آن به‌عنوان ارجاع به کتاب «باشو» (نویسنده و شاعر بزرگ ژاپنی) - راه باریک به سوی درون - استفاده می‌کند که سفری مشابه با گفتمان فلسفی و شاعرانه است. علف «کوسا» نیز به طور سنتی همان چیزی است که بودا قبل از اینکه به روشنایی برسد، جایگاه مراقبه خود را از آن ساخت. بنابراین عنوان رمان استنباط‌های زیادی دارد که نشان می‌دهد قصد «سوسه‌کی» چیست.

شخصیت اصلی کتاب یک هنرمند و شاعر جوان بی‌نام است که از توکیو که به سرعت در حال شهرنشینی‌ست فرار می‌کند تا سفری را در مناطق روستایی ژاپن آغاز کند. او بر خود وظیفه‌ای گذاشته است که هرآنچه را که هست با بی‌علاقه‌گی ببیند، تا دنیا را همان‌طور که هست مشاهده کند. او معتقد است که این مستلزم آن است که او "غیرعاطفی" باشد، که متفاوت است از «بی‌احساس» یودن. اگرچه او سعی می‌کند این ناظر آرام بی‌علاقه باشد، اما نمی‌تواند موضوعی را که می‌خواهد نقاشی کند پیدا کند، یا راضی شود که می‌تواند حال و هوای لحظه‌هایش‌ را در هایکوهایش به تصویر بکشد.

سپس او شروع به شنیدن در مورد یک زن از طریق شایعات محلی می‌کند، و به دنبال آن، با آن زن، «نامی»، اسمی که در ژاپنی به معنای زیبایی است، روبرو می‌شود. او به‌عنوان یک روح آزادِ منحصر به فرد مستقل ظاهر می‌شود که هنرمند نقاش به‌طور فزاینده‌ای مجذوب او می‌شود. چیزی در مورد او وجود دارد که او به دنبال آن است، چیزی در روشی که او برای زندگی انتخاب می‌کند که او نیز می‌خواهدش. آن‌چه او به دنبال آن است رابطه جنسی یا عشق او نیست، بلکه راه حلی برای یک اشتیاق وجودی است.

«سوسه‌کی»، «دنیای سه‌گوش» را در سال 1906 نوشت، زمانی که غربی‌سازی ژاپن با سرعت پیش می‌رفت و فرهنگ سبک قدیمی ژاپن به سرعت در حال ناپدید شدن بود. از منظر «سوسه‌کی»، واکنش او به این روند غربی‌سازی رو به رشد، تمایل به نوشتن یک فرم واقعن ژاپنی از ادبیات، برگرفته از سنت های فرهنگی خود بود. او با «دنیای سه‌گوش» با هدف تولید رمانی به سبک «هایکو» شروع به کار کرد. درحالی‌که می‌توان بحث کرد که او کاملن در این کار موفق نبود، به‌علاوه که او هرگز دوباره به این سبک ننوشت، با این وجود این کتاب از منظر تغزلی جذاب و به زیبایی تصور شده است. خط داستانیِ هر چند حداقلی، هرگز چیزی نیست که این رمان درباره آن باشد. به طور مکرر و طولانی وارد نشخوارهای فکری-فلسفی در مورد نقش زیبایی، هنرمند، زیبایی‌شناسی، ماهیت تجربه عینی و ذهنی می‌شود و این که این چگونه به فرد کمک می‌کند تا زندگی معنادار و هدفمندی داشته باشد.