این نوشتار به دو دسته بزرگ تقسیم شده است. دسته نخست به دوره ساختارگرایی باز یا دوره نزدیک به آن مربوط می شود. همچنین ویژگی دیگر دسته نخست نگاه محوری و حتی گاهی انحصاری به مسئله بینامتنیت است. اما دسته دوم نظریه هایی را گرد می آورد که هم ازنظر زمانی پسین تر هستند و هم به ویژه بینامتنیت را بخشی از یک نظریه به حساب می آورد. به همین دلیل حضور بینامتنیت در این دسته اخیر، بخشی است و نه انحصاری یا تام. این کتاب نشان می دهد که بینامتنیت پس از ساختارگرایی نه فقط پایان نیافته است، بلکه به طور گسترده در بسیاری از رویکردها جا بازنموده و بخشی مهم از نظریه ها و رویکردهای متأخرتر شده است.