عفیف باختری شاعر قدرتمندی است.
من به صورت اتفاقی با تک‌بیتی از این شاعر افغانستانی آشنا شدم و شیفته‌ی قدرت قلم او شدم:
دیدم که برنداشت کسی نعشم از زمین
خود نعش خود به شانه گرفتم، گریستم
بعد که در اینترنت چند شعر دیگر از او و چند نقد ادبی درباره‌ی او خواندم، مشتاق‌تر شدم که آثارش را -که غالباً در افغانستان به چاپ رسیده- بخوانم. وقتی دیدم نشر آمو گزیده‌ای از اشعار ایشان را منتشر کرده -که تا جایی که اطلاع دارم، تنها اثر چاپ شده از عفیف باختری در ایران است- بسیار خوشحال شدم و بلافاصله در نرم‌افزار طاقچه آن را خریدم و خواندم. بی‌اغراق می‌گویم که اغلب غزل‌ها از درجه‌ی بالایی از لطافت و عمق معنایی بهره می‌برد.
        

          دیدم که برنداشت کسی نعشم از زمین
خود نعش خود به شانه گرفتم گریستم...

این کتاب، یکی از دفتر شعرهای (اسدالله) عفیف باختری، شاعر اهل کشور افغانستان است.
شعرهای کتاب را اگر بخوانید، عمیقا انعکاس روح شاعر است و ‌البته نظریاتش و مواضعش (که خیلی مهم نیست که با نظریات من زاویه دارد!)
عفیف باختری، از آن انسان های غم پرور بوده،
از همان ها که همیشه آثار درد در چشم هایشان مشاهده می شود(این که بگویم مدلِ شاعرِ صادق هدایت است، بی راه نگفته ام؛ دلیلش هم مشخص است : هم چپی است و هم طبق تحقیقاتم به صادق علاقه داشته!)
آخر عمری هم حسابی رد داده بوده، درست مثل هدایت، که این جا جای بحث نیست!(دوبیتی بالا بنظرم از همان حال آخر عمرش برآمده، چراکه زیاد مشروب مصرف می کرده! البته منظورم این نیست که شعر بدی است، اتفاقا دو بیت مورد علاقه ام است! اگر حال شاعر را درنظر نگیریم، منظور حالت بعد از مصرف است که انسان نعشه می شود🫠)

خدا هم استعداد والایی در شاعری به او داده
پس اگر خیلی احساساتی هستید، پیشنهاد نمی شود!
اما اگر می خواهید اشعاری با چاشنی غم بخوانید و کمی دیوانه شوید، این کتاب مخصوص شماست!