در همین حال باید تاکید کرد که اگرچه چشم اندازی های تاریخی کلی تغییر کرده اند، گرایش های اجتماعی-سیاسی که شالوده ی بسیاری از قواعد لوکاچ را به وجود می آورد، امروز نیز بسیار مطرح هستند و فقط بنا به تعبیر دیالکتیکی پیوستگی در ناپیوستگی تغییر می یابند. بدین ترتیب گفتمان لوکاچ که به بی واسطه های غیر دیالکتیکی گرایش های ایدئولوژیک گوناگون مربوط می شود، اعتبار روش شناسانه ی عمومی اش را، و حتا در مواقعی نیز موضوعیت مبرم آن را، در حوزه ی ایدئولوژیک مربوط حفظ می کند. همچنین نباید فراموش کرد که تنگنایی که لوکاچ در کوشش خود برای تعریف موضوعش در خصوص اصل بدیهی وحدت فلسفه و سیاست، نظریه و عمل مارکس با آن مواجه بود، صرفا تنگناهای فردی نبودند بلکه محصول عصری دشوار بودند که به نظر می رسید در آن عصر چشم اندازهای مسئله دار معین به مدتی طولانی بر جهت گیری تاریخی جنبش سوسیالیستی حاکم بودند. ممکن است درباره ی اعتبار عملی برخی از نتیجه گیری های لوکاچ آرای متفاوتی وجود داشته باشد، اما کسی نباید عظمت فراگیر کار او را نادیده گیرد.